Deprem olmuş, insanlar acılı. Evi gitmiş, hanımı gitmiş, çoluğu çocuğu gitmiş, torunları gitmiş… İstanbul Havaalanına gelenler – uçak bedava getiriyordu- başı önde, elleri arkasında gözleri yere bakıyor. Kadınların gözleri; kederli, hüzünlü, acı girmiş içlerine. Kimi terlikle; şaşkın, şoka girmiş, bir o yana bir bu yana gidiyor.

Dünyanın toplantı salonu neresi? Ne belli! Gece yarısı; yıldızlarla birlikte, hüzünlü, kederli; karanlığın içinden gelen insanı daha da hüzünlendiren musikisi ile paylaşılıyor…

Not: Resim, Kahramanmaraş’ta, enkaz altında kalarak rahmete eren kızının elini tutan baba… 6 Şubat’ da, Güneydoğuda, on bir ilimizde meydana gelen depremde ölenlere rahmet, hastanede yatanlara şifa, sağ kalanlara sağlık ve ömür diliyorum.

Yorum bırakın