Asker arkadaşım Kenan, yıllardır yaşadığı, İstanbul’dan kalkıp, yanına ailesini de alarak İzmir’e, İzmir’i en güzel yerlerinden biri olan Urla’ya yerleşti. Deniz kıyısında olan bu beldenin havası boldur. Bahar günleri peşpeşe gelir, akşam güneşi denizden vedalaşıp gider burada.

İstanbul’un, sansasyonel numaralarından uzak sakin bir yaşam düşleyerek gelmişlerdi. Birkaç kitap biraz umut az hayal bolca merhamet ve sevgiyle geçiyordu hayat.

Bir gün, oturdukları evin terasına nasıl gelmişse kanadı sakatlanmış bir martı gelmişti. Martı uçamuyordu. Onu, korkutmadan yavaşça yakaladılar ve bakıma aldılar. Bakmışlardı martıya ve iyileşmişti martı. Geçiçi bir zaman için evlerinde kaldı. Martıyı doğal yaşamına bırakma zamanı gelmişti. Kenan, hanımı Sevla ile deniz kıyısına indiler. Martının uçacağını, enginlerde kaybolacağını umut ediyorlardı. Öyle de oldu. Sevgiyle bakmışlardı martıya, özlemle arkasından baktılar, enginlerde kayboldu.

Yorum bırakın